Marion vertelde me vanavond dat diverse mensen wilden weten hoe het maar haar gaat.
Dus toegezegd om een update te schrijven.
Zoals Marion me letterlijk vertelde: "ik kan niet langer mijn kop in het zand steken".
Ja wat betekent dat ?
Ik zal het jullie uitleggen, tenminste mijn interpretatie van het "struisvogel gedrag".
Het is haar lang gelukt om te doen alsof er niets aan de hand is, ok er zijn altijd pijntjes, emoties en zorgen.
Die pijntjes zijn de laatste week echter zodanig erger en constanter geworden dat ze vandaag pijnstilling (paracetamol) heeft genomen.
Dat heeft ze zolang mogelijk uitgesteld want dat voelt voor haar als het begin van het einde.
Die blokkade, om zonder pijnstilling te functioneren, is nu weg, de "kop is uit het zand" !
Heeft er wel toe geleid dat ze het geestelijk weer wat beter de baas kan, gepaard met veel huilbuien (gisteren).
Het bewegen van haar linkerbeen gaat lastig en doet heel veel pijn, last van kortademigheid en wat is daar de oorzaak van ?
We weten het niet maar vrijdagmorgen gaat ze naar de huisarts !
Ze is ook heel blij (moet je nagaan !!) om dokter Kruitwagen over twee weken weer te zien.
De radiotherapeut heeft nog gebeld en hij was verheugd om te horen dat er geen bloedingen meer zijn geweest.
Zijn behandeling heeft dus het juiste beoogde effect gehad !
Hoe gaat het met Marion willen jullie weten ?
Wisselend maar we zijn heel bang, en Marion vooral omdat ze van alles in haar lichaan voelt.
Rug, buik, been, lies overal zitten gekke pijntjes.
Los van dat wil ze het leven zo goed mogelijk leven en genieten, iets wat aardig lukt.
Wel een opgave hoor !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten