Afgelopen zondag helse pijnen, sinds maandagochtend alles weer rustig!

Afgelopen weekend werd ik zaterdag en zondagochtend wakker met extreme pijn in mijn kleine bekken links. Ik heb de medicatie wat opgevoerd en tot zondagavond ging het ok. Zondagavond echter kreeg ik, door alle medicatie heen, zo’n pijn in mijn buik en middenrif dat we ons grote zorgen hebben gemaakt. Ik was in alle staten, zo’n pijn…..dat kon niet anders betekenen dan dat ik nog maar een paar weken te leven had. Naar bed gegaan en gelukkig vrij snel in slaap gevallen, de nacht goed doorgekomen en maandagavond zag het leven er weer totaal anders uit. De medicatie deed haar werk weer en er lijkt niets meer aan de hand te zijn, raar maar waar.

Gisteren ben ik bij Rajeev geweest, een Indier met een alternatieve praktijk in Landgraaf en ik heb met hem uitvoerig gesproken over leven en doodgaan. Hij heeft me enorm geholpen om het laatste stukje schuldgevoel dat ik nog had voorgoed in de prullenbak te gooien. Schuldgevoel over het zelf tot stand gebracht hebben van de kanker.
Rajeev heeft me uitgelegd hoe het voor hem werkt met zielenopdrachten en doodgaan en ondanks dat ik het zelf ook zo zie bleef er toch een restje schuldgevoel hangen. Dit is nu opgeruimd. Dank Rajeev!!!!

Vanochtend heel prettig bijgepraat met Eric Kappert, die ons vanuit zijn organisatie Zielz begeleid bij ons proces.

En……………..het project jurk breien is bijna voltooid. Hij wordt geweldig!

Goede medicatiespiegel gevonden, zo goed als pijnvrij!

De afgelopen 2 weken ben ik bezig geweest met het zoeken naar de optimale pijnbestrijding. En ik heb hem vooralsnog gevonden. Ik slik op dit moment 3x per dag 2,5 mg methadon + 2 paracetamol. Dit is een zeer lichte dosis morfine.
Ik heb de eerste dagen wel heel veel last gehad van bijwerkingen. Duf, suf, moe, gevoel van dronken zijn, zo zwaar slapen dat Rob me bijna niet wakker kreeg, misselijk, geen eetlust, enz. Deze bijwerkingen zijn daarna steeds minder geworden en voor dit moment gereduceerd tot af en toe een heel licht misselijk gevoel en af en toe een beetje duizelig/suf. Ik slaap wel heel veel, voor 12 uur per nacht draai ik mijn hand niet om. Maar verder voel ik me met de medicatie prima. De pijn is zo goed als verdwenen. Af en toe als het richting de 8 uur gaat (3x8 uur, om de 8 uur slikken) voel ik de pijn lichtjes opkomen. Soms is het al na 6 uur, soms merk ik na 10 uur nog bijna niets (dan heb ik bijvoorbeeld om 21 uur savonds mijn medicatie genomen en ben ik als ik sochtends om 7 uur wakker word nog steeds zo goed als pijnvrij).
Kortom, zo gaat het prima!

En verder heb ik heel veel behoefte aan rust en stilte. Ik ben het liefst thuis aan het mediteren, lezen, breien of knutselen, hier vermaak ik mezelf prima mee.

Ik had gisteren een interessant gesprek met Rob over doodgaan. We filosoferen ons wat af tegenwoordig ☺
Af en toe draai ik mezelf nog wel helemaal vast in de waarom-vraag. Waarom ik? Waarom zo vroeg? enz.enz. Mijn echtgenoot verraste me met de visie het eens helemaal om te draaien. Misschien is het wel zo, zei hij, dat wij allemaal denken dat je zo lang mogelijk moet blijven leven, dat dat het beste en fijnste is, maar is het jou gegund om al veel eerder te gaan genieten van iets dat zo geweldig is, dat je straks blij bent dat je dit aardse bestaan hebt kunnen verlaten.
Tsja…zo zou je er ook naar kunnen kijken.

Tijd voor wat sjpirituwele praat.

Na het posten van mijn vorige bericht heb ik me gerealiseerd dat dit echt maar 1 kant van de medaille is. Want alle wanhoop, waarom-vragen en angsten komen voort uit mijn denkgeest. Als ik na ga denken over mijn ziek zijn en de tijd die zou kunnen gaan komen wordt ik bang, boos en verdrietig. En dit ben ik echt niet de hele dag. Dit ben ik eigenlijk maar af en toe. Want op het moment dat ik uit mijn denken ga en terugkeer naar mijn adem en mijn bron word ik heel rustig. Wat ik daar voel is bijna niet in woorden uit te leggen. Als ik in mijn bron woon (en daar woon ik best veel tegenwoordig ☺) ben ik in rust en volledig in vertrouwen dat alles goed komt. Het voelt alsof ik gedragen word. Ik heb de afgelopen week met een aantal mensen hierover gesproken en uitgelegd hoe ik het zie en voel. Ik ben niet bang om dood te gaan, integendeel. Ik weet namelijk 1000% zeker dat als we overlijden, we weer thuiskomen in de staat van zijn die we echt zijn, vreugde, licht en liefde dus hoe kun je daar nou bang voor zijn?
Ik heb wel angstige ideeën bij het aftakelingsproces dat me te wachten staat maar ook daar weet ik niet van wat er nog allemaal staat te gebeuren.
En ja, ik had graag nog een jaar of 30 rondgehuppeld op deze aardbodem.

En ik wil er voor blijven kiezen om de tijd die er nog is in vreugde en liefde en geluk te vullen en te blijven genieten van het leven en de mensen om me heen en dit lukt me aardig.

Rob en ik praten heel erg veel. Hele mooie en soms heftige confronterende gesprekken over leven en dood. Rob heeft het er heel erg moeilijk mee dat het er nu op begint te lijken dat er een einde in aantocht is. We voelen ons zo gelukkig en verbonden met elkaar dat de gedachte dat dit zou kunnen gaan stoppen gekmakend is. Maar we zijn er ook van overtuigd dat het alleen op aards niveau stopt maar dat we op sjpirituweel ☺ energetisch niveau voor altijd met elkaar verbonden zullen zijn en blijven en ook zo met elkaar kunnen blijven communiceren.

En ondertussen blijven we toch stiekem hopen dat de hormoonmedicatie haar werk gaat doen en de tumor een halt aan gaat roepen en dat we nog een hele tijd zullen hebben samen.

Ik heb vanochtend contact gehad met de arts op de pijnpoli en mijn medicatie is aangepast. Ik kan het recept vanmiddag op gaan halen bij de apotheek en dan gaan we de komende dagen bekijken hoe dit gaat werken en of ik me suf ga voelen. De arts gaf aan dat ze sturen op optimale pijnstilling zonder suf worden dus daar vertrouw ik op.

Ik merk dat ik de laatste tijd weer veel behoefte heb om met jullie te delen hoe het mij/ons vergaat.

Dikke kus van mij xxx

Nog veel pijn en qua gevoel in een spagaat.

Laatste post was op zaterdag. Vandaag is het woensdag.
Hoe ben ik de afgelopen dagen doorgekomen? Zondag hebben we een stuk gewandeld, met Leon en Anita, dit ging wonderbaarlijk goed. Daarna heerlijk in de kelder van Kasteel TerWorm kaasplankje gegeten, wat lekkers gedronken en gekletst. Ik heb toch een portje gedronken ondanks mijn zware medicatie en ben tot de conclusie gekomen dat ik echt geen alcohol meer moet drinken. Het portje viel niet goed, ik werd er dizzy en misselijk van, dizzy miss lizzi ☺

Maandagmiddag ben ik naar Valkenburg geweest naar mijn cursus in Wonderen studiegroep en daar mijn slechte uitslag gedeeld. In deze groep en omgeving valt alle zwaarte weg en voel ik me gedragen door liefde en licht.

Gisteren naar Paula geweest, de reflexologie waar ik ondertussen al 3 jaar kom. Ze heeft me weer een gezichtsreflex behandeling gegeven en deze was heel speciaal. Hij duurde een uur maar het voelde als 2 uur. Ik was in een lichte trance, sliep niet, kreeg alles mee, maar was zo diep weggezakt in een oase van rust en vrede, heeeeeeerlijk!

Gisteravond heb ik in Robs armen een hele harde pot gehuild (zeker een half uur lang met flinke uithalen, snotterpartijen en hondekoekjesmond) en al mijn frustraties, onzekerheden, ongeloof, onbegrip er eens uitgegooid. Van ik begrijp er niets van snik snik snik, tot ….dit is niet eerlijk snik snik snik, tot ………waar blijft dat wonder nou snik snik snik, tot ……….

Vanochtend stond ik voor de stapel strijk en voelde ik dat ik geen puf had om er aan te beginnen. Alles lekker laten liggen en in de grote stoel liggen lezen. Vanmiddag komt Ira en gaan we waarschijnlijk naar de Sound of Music kijken samen.

Tjsa en dan de pijn en het spelen en wennen aan de medicatie. Ik blijf veel pijn houden. Pijn in mijn onderrug, in mijn linkeronderbuik waar de nieuwe tumor zit (op de plek waar mijn eierstok heeft gezeten) en nu sinds een aantal dagen ook in mijn rechteronderbuik. Op advies van Paula ben ik de medicatie meer gaan spreiden dus niet om de 8 uur 1 tramadol en 2 paracetamol maar om de 4 uur en dan afwisselend 1 tramadol en 2 paracetamols. De pijnpieken zijn er zo iets uitgegaan en de pijn is iets minder geworden maar niet weg. Door het slikken van de Ibuprofen had ik veel minder pijnklachten. Ik zou eigenlijk contact op moeten nemen met het pijnteam in het AZM maar ik ben zo bang dat ik nog zwaardere medicatie ga krijgen dan. Ik voel me nu al suf en moe van deze medicatie maar kan wel nog doen wat ik wil doen en autorijden. Als ik nog zwaardere medicatie ga krijgen ben ik bang dat ik de hele dag lig te slapen en daar ben ik echt nog niet klaar voor.

Ik voel dat ik nog in een spagaat zit. Het kost me heel veel moeite om te accepteren dat ik weer een stap verder ben in het ziekteproces en dat het er nu dus echt niet goed uitziet. Ik wil er niet aan. En het mag ook van mezelf, ik hoef er ook nog niet aan. Zolang ik de realiteit maar niet uit het oog verlies, en dat doe ik zeker niet. Ik wil echt zo lang mogelijk het leven blijven leven.

Pijnmedicatie nog niet optimaal. Warm bad aan reacties!

Mijn nieuwe pijnmedicatie werkt nog niet optimaal. Waar ik bij 3x400 ibuprofen volledig pijnvrij was blijf ik bij 3x50 Tramadol behoorlijk pijnklachten houden. Vanochtend 2 paracetamol extra genomen. Dit was nog een optie. Ik voel de pijn nu wel een beetje wegtrekken. Als ik pijnklachten blijf houden ga ik volgende week weer contact zoeken met de pijnpoli om dit te bespreken.

Na het posten van mijn vorige blog heb ik een warm bad van reacties over me heen gekregen. Mails, smsen, whatsappjes, bezoekjes, bloemetjes, enz.enz. De telefoontjes hou ik af, ik heb op dit moment weinig puf om er aan de telefoon over te praten, ik ben zowiezo niet zo'n beller. De vele lieve, warme reacties doen me enorm goed. Ik ben zo dankbaar en voel me zo gezegend met al die lieve mensen om me heen.

Gisteren zijn Rob en ik naar Den Bosch gereden om een hele dag in sauna Devarana door te brengen, de mooiste sauna van ons land. We hebben genoten en ons heerlijk gelaafd in alle luxe, hebben lekker gesaunaat, gegeten, gerust, gelezen, onder de junglemousson gestaan samen enz. Super!

We zijn samen erg bang voor wat er eventueel zou kunnen gaan komen maar kiezen er ook samen voor om er niet in te blijven hangen. We weten het toch niet en een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest. Dus keren we terug in het nu, ons leven gaat gewoon door en we lopen straks gewoon gezellig samen naar de markt om ons zaterdagritueel uit te gaan voeren.