Vandaag naar afspraak Oncologiecentrum Maastricht, Klinische genetica geweest.

Professor Kruitwagen heeft een maand of 3 geleden tijdens een van onze afspraken met ons gesproken over erfelijkheidsonderzoek. Omdat ik nog zo jong ben (eierstokkanker komt meestal bij oudere vrouwen voor) zou ik voor zo'n onderzoek in aanmerking kunnen komen. Vandaag had ik mijn intake bij de afdeling klinische genetica. Ik heb gisteren samen met mijn moeder de stambomen van haar kant en mijn vaders kant (zover we nog wisten) in kaart gebracht met alle overlijdensredenen en leeftijden erbij. De genetisch consultant in het AZM was hier erg blij mee, normaal moest er tijdens het gesprek ver gegraven worden, dit was nu niet nodig.
Eierstokkanker vormt een driehoek met borstkanker en dikke darmkanker. Dit betekent dat mensen die eierstokkanker krijgen ook risico lopen op een van de andere 2 soorten (mits erfelijk belast). En blaaskanker en alvleesklierkanker zijn weer gelinkt aan dikke darm en borstkanker. Ik probeer het zo simpel mogelijk weer te geven, het was een behoorlijk ingewikkeld verhaal. Omdat mijn vader overleden is aan alvleesklierkanker en mijn moeder (gelukkig succesvol) al 2x geopereerd is aan een blaaspoliep (=blaaskanker) zien ze wel voldoende aanleiding om een onderzoek op te starten. Dit ondanks het feit dat ik geen superduidelijke stamboom heb (en dit betekent dan weer dat er niet direct uit de stamboom aangenomen kan worden dat er erfellijkheid meespeelt). Er zal op 2 sporen gezocht gaan worden. Enerzijds via DNA (bloed) het BRCN 1 en 2 gen (borstkanker) en anderzijds via het tumorweefsel dat tijdens de operatie verwijderd is op Lynch, en dit is dan de dikke darm kanker erfelijkheid.
Ik heb er thuis met Rob over gesproken en ik ga het wel laten doen. Ik ben er erg rustig onder, heb absoluut niet het gevoel dat er bij mij iets op het gebied van erfelijkheid gevonden gaat worden in dit kader. En mocht het toch zo zijn dan kun je tenminste preventief gaan sturen.
De dame in het AZM vroeg ook aan me wat dit hele verhaal met me deed en ik heb ook haar vertelt dat ik hierbij erg goed in het NU kan blijven en me niet ga belasten met eventuele doemscenario's. En het hele onderzoek kan een klein jaar in beslag nemen. Het heeft totaal geen zin om me een jaar druk te gaan maken over iets wat eventueel gevonden kan worden, dus dat doe ik ook echt niet.

Woensdag heb ik een afspraak bij de uroloog ter voorbereiding op het verwijderen van de stent tussen mijn nier en blaas volgende week.

En verder heb ik een heerlijk weekend gehad en heb ik de stressknop uitgedraaid. Mijn lijfje doet steeds minder pijn na chemo 6 en ik heb weer de overtuiging dat ik helemaal gezond ben en blijf.

En o ja....... ook nog leuk nieuws. Mijn haar groeit al weer. Rob zag gisterochtend op de badkamer op de achterkant van mijn hoofd een cirkeltje donker haar staan. Ik vroeg hem..is dit nieuw haar of is het misschien nog een verdwaald plukje oud haar. Hij vroeg of hij er aan mocht trekken (nadat mijn haar gemillimeterd was heeft hij de restanten donker haar er soms met kleine plukjes uitgetrokken, vonden we grappig omdat dit volledig pijnloos kon). Ik gaf Rob groen licht om aan het nieuwe plukje te trekken en slaakte een harde AUW. Het zat dus muurvast!! Heb een vreugdedansje gemaakt. Rob gaat wel de donslaag die nu op mijn hoofd groeit (zeker al 1,5 cm) er af scheren dan kunnen we van daaruit beter gaan monitoren hoe de haargroei gaat verlopen. Ook tussen de paar wenkbrauwharen die zijn blijven staan groeien al weer kleine stoppeltjes terug. Cool he!!!

Het gaat goed met me. Afgelopen dagen wel te veel gedaan.

Ik voel me weer goed. Heb wel, zoals na iedere chemo, nog restpijntjes door mijn hele lijf. Maar met deze keer het vooruitzicht dat ze helemaal weg zullen gaan omdat er geen chemo's meer gaan volgen. Ben de afgelopen dagen erg bezig geweest met mijn gedachten te ordenen. Hoe ga ik zo weinig mogelijk last houden van doemdenken bij ieder pijntje dat ik voel? Ik denk dat dit tijd nodig zal hebben. Dat het na iedere positieve controle gemakkelijker zal gaan worden om los te laten. En het lukt me nu al beter, zit weer in mijn positieve mood.
Heb gisteren paar uurtjes gewerkt en mijn "nieuwe" kamer ingericht, bureaus verschoven, kasten opgeruimd, wat spulletjes van huis meegenomen om het gezelliger te maken, enz. Daarna in ziekenhuis voetreflexbehandeing van Paula gehad. Vond het niet erg hier de dagbehandeling weer voor op te moeten zoeken. Paula vertelde dat er mensen zijn die er na de laatste chemo echt niet meer willen komen. Ik vind het er altijd wel gezellig. De verpleegkundigen daar zijn heel aardig en gezellig.
Daarna nog naar een vriendin geweest.
Vandaag naar de themadag van het vrouwennetwerk van de Politie. Eerst geluisterd naar de presentatie van Joep Schrijvers, auteur van "Hoe word ik een rat". Mijn mond weer niet kunnen houden, "rattengedrag" vertoont, moeten gaan staan in de hele groep en een luisterboek van Schrijvers "gewonnen". Lizzi is back :-).
Daarna 4 presentaties bijgewoond van mensen uit het korps met verborgen talenten, echt reuze interessant, een taartenversierkunstenares, een border collie trainer, een zadelmaakster en een jager. Was echt geweldig om deze mensen bevlogen over hun hobby te horen praten. Ben wel om half 3 er tussen uitgeslopen want ik was echt heel moe. Heb ook mijn filmafspraak met Zita vanavond afgezegd omdat ik voel dat ik even rustig aan moet doen.
Maar voel wel dat ik toch veel energie krijg van alles wat ik doe en van de mensen die ik ontmoet.

Dag 4 na chemo 6. Weer in rustiger vaarwater.

Vanochtend naar de fitness geweest. Daarna gedoucht, aangekleed en opgetut. Ben een echte makeupartist geworden :-). Niets te zien van mijn ontbrekende wimpers en wenkbrauwen. 's-Avonds na het afschminken schrik ik wel, je gaat er niet echt op zijn voordeligst uitzien zonder ooghaar. Gelukkig zal mijn haar over een aantal weken weer gaan groeien, verheug me er nu al op. Ben erg blij met Stuart Little de hamster maar de wind weer door mijn eigen (korte) kapseltje voelen waaien lijkt me weer een feest.
Zoals jullie lezen begin ik weer praatjes te krijgen (zoals Rob altijd zegt), heb mijn positiviteit en vertrouwen weer terug.

Vanmiddag met mijn schoonmoedertje naar de bloemenhandel geweest om haar laatste bloemwensen te kopen. Daarna bij Benigna en Jo in tuin in de lounchbench gelegen en daarna mijn rug los laten masseren door Nicole. Nu thuis op het bankje. Rob is voor 2 dagen in Amstelveen (geloof ik) voor een training van zijn werk dus vanavond kan ik allemaal vrouwendingen kijken op tv. Er begint een nieuw programma waar stellen worden gevolgd in Bali met als basis het boek Eten, Bidden, Beminnen. Dit boek heb ik 3x gelezen dus ik zit klaar vanavond voor de tv.

Mijn lijfje doet nog wat pijn hier en daar maar dat had ik na de vorige kuren ook. Na chemo 5 deed mijn lijfje zelfs na 3 weken nog hier en daar pijn dus ik calculeer dit nu ook weer in. En woensdag ga ik weer naar Paula voor een voetreflexbehandeling. Zo gaan de afvalstoffen ook sneller mijn lijf uit. En morgenochtend zwemmen, kortom Lizzi is goed bezig (vind ik zelf haha).

Dag 3 na chemo 6. Het gaat wel.

Vandaag meer last van mijn lijf dan gisteren. Pijnscheuten, vooral in mijn benen en organen in middenrif, eigenlijk het bekende verhaal. Wel een stuk minder heftig dan chemo 5. Heb vandaag rustig aan gedaan, beetje gelezen, gecomputerd en gehangen.
Ik heb het idee dat mijn buik weer zijn normale omvang heeft. Dat brengt wat rust in mijn mind maar ben er nog niet helemaal.
Morgenochtend naar de fitness en weer de doordeweekse routine in met oa zwemmen en sporten. Ik ga ook mijn mediteren en visualiseren (had ik de laatste tijd op een lager pitje gezet) weer oppakken. Wil zo snel mogelijk weer in mijn positieve vibes zitten.

Dag 2 na chemo 6. Lichamelijk prima, mentaal onrustig.

Ik heb deze keer weinig fysieke last van mijn chemo. Heb vandaag gewoon ons zaterdagmarktritueel kunnen doen, op terras gezeten, gewandeld, gegeten en gedronken enz. Voel me niet helemaal toppie natuurlijk maar het valt allemaal reuze mee.

Mentaal gaat het echter niet zo denderend. Het lekken van het vocht donderdagavond heeft er goed ingeramd. Ik heb het idee dat mijn buik veel dikker en harder is dan normaal en ik maak me grote grote zorgen. Heb gisteravond een gigantische pot gejankt en vandaag laat het me ook niet los.
Ik moet over 2 weken nog 1x terug naar dr. Peters om bloed te laten prikken voordat ze de stent in Maastricht uit mijn urineleider gaan trekken. Ik heb me voorgenomen om geen paniekvoetbal te gaan spelen en Peters dan naar mijn buik te laten kijken. Maar het lukt me niet om mijn doemgedachten weg te sturen en in het nu te blijven.
Pfoeh wat ziet het er anders uit dan ik verwacht had na mijn laatste chemo. Van blij zijn en me verheugen op het uithangen van de vlag komt nog niet veel terecht. Het blijft voorlopig nog even heftig voor me.

Dag 1 na chemo 6, de laatste!!

Chemo 6 is goed verlopen, geen gekke dingen tijdens de chemo en door het weghalen van de carboplatin was ik al om 13 uur klaar.
Tijdens chemo uurtje geslapen, Zita op bezoek gehad en trouwe Robbie naast me.
Daarna paar boodschappen gedaan samen, daarna Benigna uurtje geweest. Daarna van 15.30 tot 19 geslapen. Robbie gekookt, daarna zijn we samen nog even Brunssum ingelopen (afvalstoffenverwijderingsactiviteit, he wat een gaaf woord voor Scrabble). Daarna nog ijsje gaan eten.
Echter, ook grote zorgen, want gisteravond liep er een grote hoeveelheid vocht mijn onderbroek in. Aangezien de oncoloog heeft gezegd dat we gaan sturen op klachten en dat ik moet opletten op vocht in mijn buik schrok ik me dus gelijk helemaal de pleuris en was gelijk in de veronderstelling dat mijn kanker weer terug is.
Thuis samen onderzoek gedaan, er eens goed aan gesnuffeld :-) en tot de ontdekking gekomen dat het naar urine rook en dus waarschijnlijk te maken heeft met de stent die nog tussen nier en blaas zit en er over 3 weken uit gaat.
Vandaag weer rustig, heb het weer losgelaten maar zal mijn weg nog moeten gaan vinden in het omgaan met kleine pijntjes die ik nog ga voelen de komende periode en gaan oefenen niet gelijk in de paniek te schieten.

Vanochtend gaan fitnessen, nu ga ik me een boterham maken. Ik voel nog weinig van de chemo van gisteren. Net een leuk gesprek gehad met de koerier van TNT die mijn laatste Neulasta injectie voor vanmiddag kwam brengen.

Ik heb Rob van de week gevraagd of hij binnenkort een keer met me naar de Efteling wil gaan, gezellig wij zo met zijn tweetjes. Op zijn vraag waarom antwoordde ik dat ik weer eens een dag wil spelen!! Hij gaat mee spelen!!

Bloedwaarden goed. Morgen laatste chemo!

Vanochtend naar beterwordhuis om bloed te prikken en afspraak oncoloog Peters. Bloedwaarden waren prima dus morgen weer chemo. Peters verteld van de allergische reactie op de carboplatin vorige keer. Peters vertelde dat bij toediening bij een volgende chemo de allergische reactie nog groter en zelfs levensbedreigend (stikken) kan worden. Daarom schrapt hij de carboplatin morgen en krijg ik alleen nog taxol. Ik hoop dat de bijwerkingen thuis daarna ook minder worden maar ik verheug me nergens meer op.
We hebben ook nog uitgebreid gesproken over de nazorg. De komende 5 jaar blijf ik onder controle. De 1e 2 jaar iedere 3 maanden daarna om het half jaar. Er kan op 3 manieren gestuurd worden:
1. Op CA125 (tumormarkers) prikken. Groot nadeel hiervan is dat de markers nogal wisselen, de ene keer kunnen ze 5 zijn, de keer daarna 15 en de keer daarna weer 5 terwijl er niets aan de hand is. Peters legt uit dat dit de kwaliteit van je leven kan beinvloeden omdat je je toch druk gaat maken als de markers stijgen.
2. Scans. Alleen weet ik uit eigen ervaring dat daarop ook niet altijd iets te zien is.
3. Sturen op pijnklachten. Dit zou Peters keuze zijn. Hij geeft ook aan dat uit onderzoek is gebleken dat prikken op CA125 geen tijdwinst geeft op sturen op pijnklachten.

Ik ga de komende weken goed voelen hoe ik de nacontrole in wil. Ik wil zo weinig mogelijk stress gaan ervaren van de nacontroles maar ik voel nu nog dat dat wel een uitdaging gaat worden want er zit bij mij toch wel angst dat de kanker terug gaat komen ook al lukt het me de meeste tijd om in het nu te blijven en te vertrouwen.

Vandaag ook weer een voetreflexzonebehandeling gehad bij Paula. Volgende week na de chemo ga ik nog een keer om de afvalstoffen er zo snel mogelijk uit te krijgen.

Vanmiddag op mijn werk geweest. Was wederom fijn. Doordat ik vandaag zo'n drukke dag heb gehad heb ik weinig tijd gehad om me druk te maken over morgen, de laatste chemo. Ben benieuwd hoe deze gaat verlopen. Het is wel raar dat ik daarna niet meer iedere 3 weken in het ziekenhuis hoef te zijn. Het afgelopen half jaar had heel veel structuur en het was heel fijn om iedere 3 weken te horen dat de uitslagen goed waren. Nu moet ik het dus zelf gaan doen en weer gaan vertrouwen in mijn lichaam. Het voelt nu nog even alsof ik in een vacuüm hang. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn omdat ik in principe beter ben maar ik ben nog niet echt blij. Eerst morgen maar ervaren en kijken hoe de komende week er uit gaat zien. En daarna de vlag uit en heel erg blij worden. En....champagne drinken :-)
Mensen om me heen proberen me op te peppen, kom op, het is er nog maar 1, de laatste! Maar ik zie op dit moment een hele hoge berg. Ik ben niet zo prikkelbaar als vorige keren de dag voor de chemo, ben ook wel een beetje gelaten. En ik voel dat ik nog in mijn blije gevoel van gisteren zit dat Rob weer thuis is. Pikken we dat nog even mee.

To be continued.

Overpeinzingen.

Je hoort en leest heel vaak dat mensen die iets heftigs meemaken hun vrienden echt leren kennen. Dat er mensen blijven en mensen afvallen. Als ik naar mijn eigen proces kijk en de mensen om me heen kan ik eigenlijk alleen maar stellen dat ik niemand ben kwijtgeraakt omdat ze er niet mee om kunnen gaan. Dat zegt natuurlijk ook heel veel over de mensen die in mijn leven zijn!!!!!!! Een aantal van mijn vriendschappen zijn door mijn ziekte alleen nog dieper en mooier geworden. Natuurlijk gaat iedereen er anders mee om, de een vindt het gemakkelijk en de ander heeft er toch meer moeite mee. Ik heb wel van veel mensen teruggekregen dat het feit dat ik zo open en gemakkelijk praat over mijn proces, en er zelf geen groot drama van maak, het voor hun ook gemakkelijker maakt. En er zijn echt wel mensen die vanuit onmacht of onzekerheid niet de meest tactische uitspraken hebben gedaan maar ik ben altijd in staat geweest om de goede intentie er achter te zien en me er niet aan te storen.

Wat mij echter wel heel erg bevreemd is dat ik mensen tussen mijn volgers zie staan of via via hoor dat ze mijn blog volgen terwijl ze in het hele proces geen enkel gebaar naar mij hebben gemaakt, geen mailtje, smsje, kaartje, helemaal niets. Ondanks dat ik daar wel moeite mee heb, heb ik me wel afgevraagd hoe dit zou kunnen. Ik kom dan tot de aanname dat deze mensen misschien zouden kunnen denken:
ik ken Marion amper, ik durf niet goed te reageren
of ik ken Marion helemaal niet, ik durf niet goed te reageren
of ik weet niet goed hoe ik moet reageren
enz.

Ik wil iedereen uitnodigen om gewoon je hart te volgen en wel iets te laten horen al is het maar een mailtje met ik volg je blog, sterkte. Voor mij is de constatering dat je mijn blog volgt en (nog) niets hebt laten horen vreemder dan wel iets te horen, wat, of hoe klein dat dan ook is. En ik heb mijn blog zo gemaakt dat je hem niet vindt door te googelen of zo. Je komt alleen in het bezit van mijn blog door het doorgeven door iemand die mij kent. Dus enige link naar mij zal er altijd wel zijn, toch?

Tot zover deze overpeinzing :-)

Rustig aan het front en 6 weekse fittest gehad.

Het gaat goed met mij. Ik verbaas me wederom hoe snel mijn lijf toch weer opknapt na het volledig brak zijn na een chemokuur. Waar ik de ene week amper in beweging kan komen druk ik de week daarna op de fysio weer mijn gewichten volgens planning. Ik ervaar nu wel heel optimaal hoe het feit dat ik sinds 2 maanden zwem en fitness zijn vruchten afwerpt. Afgelopen week had ik mijn 6weekse fittest. In 6 weken is mijn conditie 17%, mijn armkracht 20% en mijn beenkracht met 24% vooruit gegaan. Daar doe ik het dus voor. Was echt heerlijk om te horen hoe goed ik vooruit ga!

Woensdag de hele dag op mijn werk geweest voor de vergadering met het vertrouwensnetwerk. Is goed gegaan, toen ik om 5 uur naar huis reed voelde ik me energiek en prima. 's-Avonds wel om 9 uur naar bed moeten gaan.

Energietechnisch gaat het ook goed met me. De week van de chemo ben ik doodop en slaap ik heel veel maar de week daarna is mijn energiepeil weer aardig terug. Ik slaap iedere dag 's-middags wel een uurtje en 's-ochtends als ik wakker word ben ik ook nog wel moe maar ik ben niet doodop zoals je van andere chemokandidaten wel hoort.

Sinds gisteren ben ik 6 dagen home alone. Rob is met een vriend naar Schotland. Hij heeft heel lang lopen dubben of hij dit wel moest doen, had moeite met mij alleen te laten maar ik heb absoluut groen licht gegeven. Ik voel me prima nu en denk dat het hem heel goed zal doen om een paar dagen helemaal los te zijn van mij en mijn proces. Ik vind het niet leuk dat hij er niet is (erg ongezellig) maar ik gun het hem zo om even op andere tekst te komen. Heb wel gezorgd dat ik leuke activiteiten heb de komende dagen. Angelica gaat morgen mijn zaterdagmarktritueel met me doen :-) en zondag ga ik met Carola (schoonzus) naar de sauna. En dinsdag komt mijn lief al weer thuis.

Volgende week woensdag prikken en dan donderdag de laatste chemo. Gelukkig!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! En een dag of 10 later hangt er bij ons en onze buren (ze doen gezellig mee) de vlag uit.

Als een hinde door het limburgse landschap :-)

Hallo iedereen, daar ben ik weer. Wat was het heerlijk zomers afgelopen weekend, he!
Vrijdagavond een wijntje gaan drinken bij vrienden. Ik heb me ook weer aan 1 glaasje gewaagd, heerlijk!!
Zaterdag ons zaterdagritueel gedaan, naar de markt enz. Zaterdagavond dus gaan eten bij Gasterij LaFleur in Valkenburg. Het was echt een kadootje. Heerlijk gegeten, fijne ambiance. En de bloemen zaten heel subtiel overal in verwerkt. Een vleugje hier, een sausje daar. Super! Als aperitief hadden we een glaasje champagne met een vleugje bosviolenlikeur, mmmmmmmmm. Dat was dus al mijn 2e glaasje alcohol dit weekend. Daarna in Valkenburg nog een terrasje gepikt. Kwam daar een oudcollega langs met haar nieuwe vriend. Zijn bij ons aangeschoven, gezellig bijgekletst.
Ik heb Rob voorgesteld om zondag op de fiets naar mijn moeder in Born te gaan. Rob was een beetje terughoudend, ga je dat wel redden? Ik wou het toch graag proberen. Rob heeft zaterdag bredere banden op mijn fiets gelegd en die moesten toch uitgeprobeerd worden. Dus om half 12 op de fiets gestapt en rond 12.40 in Born gearriveerd. Was helemaal goed gegaan. De terugweg was iets zwaarder omdat daar toch wel een vals plat in zat. Brunssum ligt natuurlijk hoger dan Born. Maar ook die tocht tot een goed einde gebracht. Af en toe aan Rob's arm gaan hangen bij stukken die flink bergop gingen. Bij Rob's zus in de tuin beland en daar mijn 3e alchoholletje van het weekend genuttigd, wederom aan de champagne gegaan, ik heb toch te vieren dat het zo goed met me gaat :-)
Van 18 tot 19 geslapen in de ligstoel thuis in de tuin, was wel erg moe voelde ik.

Vanochtend naar de fysiofitness, ging ook prima allemaal. Ik heb van de fietstocht geen last aan mijn benen overgehouden, we hebben rustig gefietst.

Woensdag de hele dag naar mijn werk, vergadering vertrouwenswerk. Verheug me iedereen weer te zien.

Ik zing weer!

Zit achter mijn laptopje en hoor bij mezelf dat ik zachtjes aan het zingen ben :-). Met andere woorden, ik ben er weer helemaal!

Woensdag ben ik weer voor het eerst 3 uurtjes naar mijn werk geweest. Was echt heel erg fijn. De reacties van collega's dat ik er weer was waren hartverwarmend. Heeft me heel goed gedaan en energie gegeven. Woensdagmiddag nog met een vriendin door Valkenburg gewandeld en op het terras gezeten.

Gisteren een heleboel bloemetjes gekocht voor onze patio en terras. Morgen ga ik nog 3 grote manden halen en dat ga ik aan de slag met alles in potten te zetten en de boel op te fleuren en gezellig te maken.

Zaterdagavond gaan we eten in Valkenburg bij Restaurant LaFleur, een restaurant waar ze met bloemen koken. Ben heel benieuwd. We hebben een tijd geleden een bon gekregen van de naaste collega's van Rob om daar te gaan eten, echt heel lief. Morgenavond gaat het dus gebeuren.

5e dag na chemo 5. Begin er langzaam uit te krabbelen.

Gisteren nog heel veel pijn gehad, vooral in mijn benen. Daarnaast steken in mijn organen en hoofd. Had gistermiddag mijn afspraak bij de fysiofitness. Heb erg lopen dubben of ik wel moest gaan. Heb me bij elkaar gesleept en ben toch gegaan, heb 35 minuten op fiets gezeten en op loopband gestaan.
Vanochtend mezelf wederom uit mijn bed gesleept en gaan zwemmen. Mijn benen doen nog steeds pijn en mijn lijf voelt nog zwaar. Maar ik heb de overtuiging dat blijven bewegen er voor zorgt dat de afvalstoffen zo snel mogelijk uit mijn lijf zullen vertrekken.
Ik merk toch dat het langzaam beter gaat, ik heb vandaag in ieder geval weer een helder hoofd. Heb de afgelopen dagen zo veel geslapen dat ik er duf van werd.
Vanmiddag gaat Nicole mijn rug en nek/schouders weer los masseren, heftig maar doet me erg goed.
En ik denk dat ik straks even naar de bieb loop om een uurtje tijdschriften te lezen, daar kikker ik ook altijd van op, moment voor mezelf, haha, ik heb wel erg veel momenten voor mezelf de afgelopen maanden.

Morgen ga ik weer hervatten op mijn werk. Ik ga voorlopig iedere woensdag 3 uurtjes op arbeidstherapeutische basis aan de slag. Heb er zin in.

Donderdag ga ik naar de kwekerij in Geleen om een flinke voorraad bloemetjes te kopen om onze terrassen weer gezellig aan te gaan kleden.

Kortom, al schrijvende voel ik helemaal dat ik weer de goede kant op ben aan het gaan.

3e dag na chemo 5. Hele vette dip!

Met nog maar 1 chemo te gaan dacht ik dat ik het ergste gehad had. Niets is minder waar. Chemo 5 hakt er goed in. Waar chemo 4 meeviel zijn alle klachten nu weer verhevigd. Behoorlijke botpijnen, helemaal brak, zo moe als ik nog nooit geweest ben, misselijk. En als klap op de vuurpijl vallen nu ook nog mijn wimpers en wenkbrauwen uit. Ik kan het even allemaal niet op een rij krijgen, hier had ik echt niet meer op gerekend. Heb de hele ochtend gehuild...geen traan meer over. Ik was er zo op ingesteld dat het bijna gedaan was.
Vanmiddag in de schaduw in de tuin gelegen in mijn luie stoel. Rob is nu boodschappen doen om een lekker maaltje te gaan bereiden, heb niet eens de puf om even mee te gaan.
Kortom.......ik was er gisteren al klaar mee, maar nu helemaal.