Ben vorige week op controle geweest bij mijn nierdokter in Sittard. Hij had ook de uitslag van de tumormarkers al binnen: 6!!! Dus nog steeds geweldig laag!!! Heel fijn gesprek met hem gehad. Hij vertelde er erg van uit zijn huisje te zijn geweest toen ik hem afgelopen jaar verteld heb wat er aan de hand was. Hij was toen heel erg geschrokken en had er zelfs rekening mee gehouden dat ik het niet zou gaan redden. Hij pakte even mijn hand en zei dat hij heel blij was te zien hoe goed ik er aan toe was en dat ik er nog was. Wauw, eindelijk weer eens een mens!!
Ik merk verder dat er nog maar weinig respons en vragen komen van de mensen om me heen. Merk toch wel dat er wel wordt gezegd.....ze ziet er fantastisch uit, het zal wel goed met haar gaan. Klaar en vooruit kijken. Dat het voor mij zo (nog) niet werkt en er nog heel veel onrust in mijn hoofd en pijnklachten zijn daar wordt weinig rekening mee gehouden. Hoewel op mijn werk wel heel veel mensen nog steeds vragen en geïnteresseerd zijn. Heeeeeel fijn!!!
Ook in Maastricht bij de uroloog geweest. Hij vond mijn verhaal niet verontrustend maar wil wel het zekere voor het onzekere nemen. Heb 3 potjes urine moeten achterlaten. Dit wordt gecontroleerd op bacteriën, virussen en tumorcellen. Daarnaast word ik dinsdagmiddag verwacht voor een kijkje in de blaas en een uitplasonderzoek. Vind ik prima, hoe meer zekerheid ik krijg dat er niets aan de hand is hoe meer rust in mijn hoofd.
Morgenochtend naar de gynaecoloog in Sittard, hier zal ik een inwendig onderzoek en echo krijgen.
Ik heb de afgelopen 3 weken niet meer hardgelopen en in het begin werden de pijnklachten aanzienlijk minder. Echter de afgelopen dagen heb ik weer pijn op 2 nieuwe plekken. Het blijft een flinke uitdaging om rustig te blijven!!!!!
En verder heeft mijn moeder vorige week zondagavond haar schouder op 4 plekken gebroken doordat ze op een stoel met wieltjes was gaan staan om iets van de kast te pakken en er afgedonderd is. Ook haar andere pols en knie zijn gekneusd. We hebben zondagavond met haar op de 1e hulp gezeten. Ze is naar huis gestuurd met een draagband om haar arm en we moeten morgenmiddag terug naar het ziekenhuis. Heeft de schouder zich dan vanzelf gezet dan laten ze de heling op een spontane manier verder gaan. Is dit niet het geval dan zal ze toch geopereerd moeten worden.
Ben de afgelopen week TE druk geweest met regelen. Thuiszorg, hulp bij lichamelijke verzorging, een alarmkastje voor om haar nek, bed in de woonkamer, maaltijdverzorging, enz.enz. Ik heb zondag, maandag en dinsdag bij haar geslapen en ben bij haar geweest om voor haar te zorgen, woensdagnacht is Rob bij haar gebleven. Donderdag en vrijdag had ik cursus en heb ik buren en een achternicht die bij haar in de straat woont gemobiliseerd om haar te helpen. In zo'n situatie is het niet fijn enig kind te zijn. Nu is alles geregeld en kan ze zich weer redelijk redden ondanks dat ze nog veel pijn heeft. Ben wel over mijn grenzen gegaan, was blij dat ik er donderdag en vrijdag tussen uit kon piepen, ondanks dat het wel een dubbel gevoel was, ik was wel erg bezorgd of het goed met haar zou gaan. Maar alles loopt nu op rolletjes.... Lizzi blijft een Mrs. Organizer, is me wel toevertrouwd, haha.
De komende week ga ik me er eens over buigen voor welke sport ik het hardlopen voorlopig ga in ruilen. Ga het er morgen ook eens met de gynaecoloog over hebben. Mij is aangeraden om te gaan spinnen omdat je lijf hier niet zo van bonkt en het wel goed is voor de conditie.
Ik hou jullie op de hoogte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten