De Paasdagen zozo doorgekomen. Gisteren een mega huilbui gehad. Echt zo een van whoe whoe whoe whie whie whie, ik geloof dat ik klaar ben, nog een keer whoe whoe whoe whie whie whie, ik geloof dat ik klaar ben en nog een keer van uit mijn tenen. Heeft me goed gedaan!
Wat een k....zeik die chemokuren. Bij chemo 2 blijf ik een hele week in bed denk ik, dan heeft niemand last van mij :-) en ik hoop ik ook weinig last van mezelf. Want wat heb ik een last gehad van mezelf. Lastig, prikkelbaar, hangerig, misselijk, bozig vuurspuwend zwelgje. Rob is wederom mijn redder in nood geweest, heeft zich alles laten welgevallen en me gevoederd, gewiegd en getroost.
Vanmiddag ben ik even het dorp in geweest om mijn boeken terug te brengen naar de bieb en een paar boodschappen te doen. En te genieten van de zonnestralen. Toen ik in de bieb boven aan de trap stond moest ik even gaan zitten en terwijl ik door het dorp riep riep mijn lijf de hele tijd: "ik wil naar huis, ik wil naar huis". Dus dat heb ik maar gedaan.
Ik ben er toch over aan het denken om eens naar het Toon Hermans Huis te gaan. Ik wil iets van creatieve therapie gaan doen. Ik heb behoefte om te knutselen. Mijn agenda is toch erg leeg, misschien dat ik volgende week eens ga kijken in Sittard of Heerlen.
O ja, en ik heb nog steeds geen haar op mijn hoofd. Het groeit ondertussen weer uit alle gaten maar op mijn hoofd ho maar. En ik ben het zo zat om te goochelen met pruiken, doekjes, mutsjes enz.
Hoe zat het ook weer met die acceptatie en overgave????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten