Hersenspinsels

En toen was er….afgelopen januari…..de kanker terug. Terwijl de chemo die ik de afgelopen week heb gekregen me wel degelijk met de neus op de feiten drukt geloof ik het nog steeds niet echt. Duizend vragen poppen op in mijn hoofd. Waarom? Waarom? Waarom? En ja…..ik weet als geen ander dat ik geen antwoord krijg en dat het nog meer een casus is van …….waarom ik niet?

De afgelopen maanden waren erg woelig, eerst wel chemo, daarna niet meer, daarna wel weer. En nu vraag ik me wederom af waar ik goed aan doe. Ik weet het niet meer……. Wat ik wel weet is dat het op deze manier (met de chemo) wel heel erg zwaar is en dat ik me afvraag of dit voor mij kwaliteit van leven betekent…..iedere maand een tot 2 weken zo naar de kloten zijn (lichamelijk en mentaal).

Ik heb veel gedaan de afgelopen 2 jaar op het gebied van zelfbewustzijn. Ik ben er van overtuigd dat de kanker verdwijnt als ik volledig vanuit mijn hart leef. En ik ben hard op weg, maar heb ik tijd genoeg?????? Toch maar weer stoppen met de chemo en er op vertrouwen dat ik de kanker zelf geslonken krijg. IK WEET HET NIET MEER! WAT MOET IK NOU TOCH?

Ik luister naar mijn hartje…wat vertelt het me………mijn hartje wil rust……

Met Rob gesproken….welke opties zijn er nog? Zijn er nog andere opties? Rob blijft er bij dat het niet klopt, dat het mijn tijd nog niet is, dit voelt voor mij ook zo……….maar ik wil geen chemo’s meer, geen operaties meer, geen interventies meer, ik wil het leven leven en genieten. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht terwijl ik dit voel.

Ik merk ook dat ik er behoefte aan heb te weten wat er zich op dit moment in mijn lijf afspeelt. Hoe groot is de tumor? Zijn er ondertussen uitzaaiingen? Waar komt de hevige pijn in mijn rechter bekken vandaan? Als ik zou weten of de chemo aanslaat zou ik daar mijn keuzes beter op kunnen afstemmen. En ik ben ondertussen echt zo ver dat ik kwaliteit van leven verkies boven kwantiteit. Liever wat korter en nog kunnen genieten dat verlengen met verschrikkelijke chemo’s.

Ik heb zondag een emotionele dag beleefd. Veel gesproken met Rob, veel gehuild, veel gevoeld en onze machteloosheid gedeeld met elkaar. Elkaar vastgehouden en geknuffeld op de trap in de tuin in de zon. En ja…het is echt zo…delen is helen……..

We hebben afgesproken dat we het er over een week nog een keer uitgebreid over gaan hebben. Wellicht dat ik op dat moment niet meer zo vertroebeld ben door de heftige gevolgen van de chemo. Ik ga wel een tussentijdse afspraak plannen in het AZM om mijn hersenspinsels te delen.