Laatste post was op zaterdag. Vandaag is het woensdag.
Hoe ben ik de afgelopen dagen doorgekomen? Zondag hebben we een stuk gewandeld, met Leon en Anita, dit ging wonderbaarlijk goed. Daarna heerlijk in de kelder van Kasteel TerWorm kaasplankje gegeten, wat lekkers gedronken en gekletst. Ik heb toch een portje gedronken ondanks mijn zware medicatie en ben tot de conclusie gekomen dat ik echt geen alcohol meer moet drinken. Het portje viel niet goed, ik werd er dizzy en misselijk van, dizzy miss lizzi ☺
Maandagmiddag ben ik naar Valkenburg geweest naar mijn cursus in Wonderen studiegroep en daar mijn slechte uitslag gedeeld. In deze groep en omgeving valt alle zwaarte weg en voel ik me gedragen door liefde en licht.
Gisteren naar Paula geweest, de reflexologie waar ik ondertussen al 3 jaar kom. Ze heeft me weer een gezichtsreflex behandeling gegeven en deze was heel speciaal. Hij duurde een uur maar het voelde als 2 uur. Ik was in een lichte trance, sliep niet, kreeg alles mee, maar was zo diep weggezakt in een oase van rust en vrede, heeeeeeerlijk!
Gisteravond heb ik in Robs armen een hele harde pot gehuild (zeker een half uur lang met flinke uithalen, snotterpartijen en hondekoekjesmond) en al mijn frustraties, onzekerheden, ongeloof, onbegrip er eens uitgegooid. Van ik begrijp er niets van snik snik snik, tot ….dit is niet eerlijk snik snik snik, tot ………waar blijft dat wonder nou snik snik snik, tot ……….
Vanochtend stond ik voor de stapel strijk en voelde ik dat ik geen puf had om er aan te beginnen. Alles lekker laten liggen en in de grote stoel liggen lezen. Vanmiddag komt Ira en gaan we waarschijnlijk naar de Sound of Music kijken samen.
Tjsa en dan de pijn en het spelen en wennen aan de medicatie. Ik blijf veel pijn houden. Pijn in mijn onderrug, in mijn linkeronderbuik waar de nieuwe tumor zit (op de plek waar mijn eierstok heeft gezeten) en nu sinds een aantal dagen ook in mijn rechteronderbuik. Op advies van Paula ben ik de medicatie meer gaan spreiden dus niet om de 8 uur 1 tramadol en 2 paracetamol maar om de 4 uur en dan afwisselend 1 tramadol en 2 paracetamols. De pijnpieken zijn er zo iets uitgegaan en de pijn is iets minder geworden maar niet weg. Door het slikken van de Ibuprofen had ik veel minder pijnklachten. Ik zou eigenlijk contact op moeten nemen met het pijnteam in het AZM maar ik ben zo bang dat ik nog zwaardere medicatie ga krijgen dan. Ik voel me nu al suf en moe van deze medicatie maar kan wel nog doen wat ik wil doen en autorijden. Als ik nog zwaardere medicatie ga krijgen ben ik bang dat ik de hele dag lig te slapen en daar ben ik echt nog niet klaar voor.
Ik voel dat ik nog in een spagaat zit. Het kost me heel veel moeite om te accepteren dat ik weer een stap verder ben in het ziekteproces en dat het er nu dus echt niet goed uitziet. Ik wil er niet aan. En het mag ook van mezelf, ik hoef er ook nog niet aan. Zolang ik de realiteit maar niet uit het oog verlies, en dat doe ik zeker niet. Ik wil echt zo lang mogelijk het leven blijven leven.
Nee, de sound of music is er nog niet van gekomen vanmiddag. Er was te veel om te delen, te praten, te vragen, te lachen en gewoonweg samen te zijn. Ik vond het bijzonder fijn om bij je aan tafel te zitten met een kop thee, Socks om ons heen en gewoonweg wij twee samen. Nu eenmaal thuis........................ voel ik me koud, alleen en immens dankbaar dat wij vriendinnen zijn in alles wat er is.
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel voor jou en ook voor Rob.
liefs Ira
Lieve Marion,
BeantwoordenVerwijderenVerschrikkelijk om te moeten lezen dat het weer bergaf gaat. Ik vind het wel ongelooflijk knap hoe je ermee omgaat en probeert zoveel mogelijk te genieten. Ik weet niet wat ik verder moet zeggen, dus zeg ik maar niets. Hele dikke knuffels voor jullie allebei.
Petra
Boh Marion, wat een heftige verhalen. In de weekenden dat we in Brunssum zijn en tijdens de liveavonden met vrienden/kennissen praten, komt het er niet van om het uitgebreid ergens over te hebben. Dan blijft het bij vragen aan jouw bekenden of Rob... Om eerlijk te zijn lees ik je blog niet geregeld. Dit is geen desinteresse, maar de sleur van het werken en het dagelijkse leven, iets dat je als 'gezond' persoon (wie weet..?) door laat razen in een trein die voor ieder hopelijk nog heel lang doordendert. En af en toe wordt er aan de noodrem getrokken door een gebeurtenis in je naaste omgeving... De trein staat even stil en raast vervolgens weer verder. Zo gaat het al jaren en is voor iedereen heel gewoon. Behalve voor lieve mensen als jullie, die in een situatie zitten dat niet alles vanzelf gaat of vanzelfsprekend is, waarbij je heeeel bewust bent van het jij, hier en nu. We waren ontzettend blij om je zondag tijdens het optreden te zien, we zijn geen mensen-die-op-bezoek-gaan. Het was een mooi optreden en we hopen dat jullie hebben kunnen genieten, ondanks jouw pijn en zorgen... We willen je laten weten dat ook wij heel veel van jullie houden en ook al lopen we geen deuren plat, ook wij zijn begaan met jou/jullie. Dat de pijnstillers het draaglijk maken en jullie saampjes nog heel wat leuke uitjes en etentjes, liefhebbende momenten, huilbuien, lachpartijen en mooie dingen, stilte-momenten, gewoon-samendingendoen kunnen meemaken. En natuurlijk heel wat weken maanden jaren! Heel veel liefs en dikke knuffel van ons...xxxx
BeantwoordenVerwijderen