Tijd voor wat sjpirituwele praat.

Na het posten van mijn vorige bericht heb ik me gerealiseerd dat dit echt maar 1 kant van de medaille is. Want alle wanhoop, waarom-vragen en angsten komen voort uit mijn denkgeest. Als ik na ga denken over mijn ziek zijn en de tijd die zou kunnen gaan komen wordt ik bang, boos en verdrietig. En dit ben ik echt niet de hele dag. Dit ben ik eigenlijk maar af en toe. Want op het moment dat ik uit mijn denken ga en terugkeer naar mijn adem en mijn bron word ik heel rustig. Wat ik daar voel is bijna niet in woorden uit te leggen. Als ik in mijn bron woon (en daar woon ik best veel tegenwoordig ☺) ben ik in rust en volledig in vertrouwen dat alles goed komt. Het voelt alsof ik gedragen word. Ik heb de afgelopen week met een aantal mensen hierover gesproken en uitgelegd hoe ik het zie en voel. Ik ben niet bang om dood te gaan, integendeel. Ik weet namelijk 1000% zeker dat als we overlijden, we weer thuiskomen in de staat van zijn die we echt zijn, vreugde, licht en liefde dus hoe kun je daar nou bang voor zijn?
Ik heb wel angstige ideeën bij het aftakelingsproces dat me te wachten staat maar ook daar weet ik niet van wat er nog allemaal staat te gebeuren.
En ja, ik had graag nog een jaar of 30 rondgehuppeld op deze aardbodem.

En ik wil er voor blijven kiezen om de tijd die er nog is in vreugde en liefde en geluk te vullen en te blijven genieten van het leven en de mensen om me heen en dit lukt me aardig.

Rob en ik praten heel erg veel. Hele mooie en soms heftige confronterende gesprekken over leven en dood. Rob heeft het er heel erg moeilijk mee dat het er nu op begint te lijken dat er een einde in aantocht is. We voelen ons zo gelukkig en verbonden met elkaar dat de gedachte dat dit zou kunnen gaan stoppen gekmakend is. Maar we zijn er ook van overtuigd dat het alleen op aards niveau stopt maar dat we op sjpirituweel ☺ energetisch niveau voor altijd met elkaar verbonden zullen zijn en blijven en ook zo met elkaar kunnen blijven communiceren.

En ondertussen blijven we toch stiekem hopen dat de hormoonmedicatie haar werk gaat doen en de tumor een halt aan gaat roepen en dat we nog een hele tijd zullen hebben samen.

Ik heb vanochtend contact gehad met de arts op de pijnpoli en mijn medicatie is aangepast. Ik kan het recept vanmiddag op gaan halen bij de apotheek en dan gaan we de komende dagen bekijken hoe dit gaat werken en of ik me suf ga voelen. De arts gaf aan dat ze sturen op optimale pijnstilling zonder suf worden dus daar vertrouw ik op.

Ik merk dat ik de laatste tijd weer veel behoefte heb om met jullie te delen hoe het mij/ons vergaat.

Dikke kus van mij xxx