Ik heb de afgelopen dagen in coma gelegen, de nieuwe medicatie hakt er goed in. Slapen, slapen, slapen, slapen. Ik heb het gevoel dat ik Rob al 3 dagen niet heb gezien of gesproken. Heb hem zojuist even gebeld om zijn stem te horen en hij ervaart hetzelfde hahahahahahahahaha. Hij geeft aan dat hij gisteravond zelfs thuis is gebleven van zijn wekelijkse donderdagavond uitje omdat hij zich zorgen maakte. Hij kreeg me namelijk niet wakker, te bizar!
Dit betekent echter ook dat ik me niet zo ellendig voel als de vorige keren. Tuurlijk heb ik nog het gevoel dat ik zwaarbezopen en Shaking Stevens ben, maar niet zo erg als de vorige keren.
En wat erg bemoedigend voelt is dat ik bijna geen pijn meer heb. De afschuwelijke pijnen die ik de afgelopen week in buik en bekken had zijn zo goed als verdwenen. En dit voelt me als een opluchting. Ik weet natuurlijk niet of de conclusies die ik er aan verbind (dat de kanker aan het slinken is) correct zijn maar ik trek ze gewoon!!!!!
Zo meteen wordt ik door Anita opgehaald voor een rondje Maastricht. Ik weet niet of het echt gaat lukken maar dat zien we zo meteen dan wel. Als het moet ben ik zo weer terug.
To be continued!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten