Afgelopen weekend zijn we met een groep vrienden naar Dudeldorf bij Trier geweest. Het was een heerlijk weekend! We zijn naar Trier geweest, hebben in Dudeldorf over de kerstmarkt geslenterd, geluierd, gekletst, super degelijk Duits gegeten en gedronken (ik alleen alcoholvrije kerstpunch, maar die was heerlijk!!). Kortom, lekker bijgetankt.
Maar…..met mijn lichaam gaat het toch langzaam steeds slechter. Ik voel de tumor groeien. Als ik mijn hand op de plek leg waar mijn linker eierstok heeft gezeten voel ik de bal heel langzaam steeds een beetje groter groeien.
En de uitslag van de CA125 vanochtend bij Professor Kruitwagen bevestigt dit ook, deze was van 52 gestegen naar 373!! Een mega stijging dus.
Ik hou me met de pijnmedicatie redelijk op de been maar ik merk wel dat het er toch allemaal wel inhakt. Door de zware medicatie voel ik me vaak erg moe. Ik slaap echt veel meer dan voorheen, lig 's-ochtends lang in bed, slaap 's-middags vaak een paar uur en ben 's-avonds weer uitgeteld.
Ook ben ik vaak misselijk wat mijn eetlust niet ten goede komt. Ik probeer genoeg en gezond te eten maar ik vind het een opgave (en dit uit mijn mond, ik die 20 jaar van mijn leven heb gekampt met overgewicht moet nu zorgen dat ik op gewicht blijf). Ik blijf wel op gewicht, val gelukkig niet af maar dit zou verklaard kunnen worden door het ontstaan van tumorvocht in mijn buik zodat het lijkt dat ik geen gewicht verlies maar het toch zo is (volgens mijn prof).
Mensen die met me willen afspreken moeten vaak lang wachten. Ik probeer mijn agenda echt heel leeg te houden. Ik merk dat ik uitgepraat ben, uitgepraat over mijn ziek zijn, uitgepraat over de manier waarop ik er mee omga. Ik ben het liefst stil met mezelf, Rob, Socks, fijne muziek, een goed boek, mijn breiwerk en God tijdens mijn meditaties.
Over 6 weken heb ik weer een afspraak bij Professor Kruitwagen. We gaan dan nogmaals kijken wat de tumormarkers hebben gedaan. Als de tumormarkers dan weer zijn gestegen betekent dit dat de Tamoxifen, de hormoonmedicatie, niets doet en dan stoppen we met het slikken daarvan. En dan is het eigenlijk ook niet meer nodig om de CA125 te prikken.
Dan rest ons te bidden dat het proces langzaam verder zal gaan zodat ik in het NU nog een hele tijd kan genieten van het leven en iedereen om me heen.
Een hele dikke omhelzing van mij voor jullie!
Van mij een hele dikke knuffel voor jou x
BeantwoordenVerwijderenIn stilte bij jou,
BeantwoordenVerwijderenpepernotenknuffel, ira
doodstil word ik van dit nare bericht. ben met heel mijn hart en aandacht bij jou en dit verschrikkelijke proces. heel veel liefs en een dikke knuffel. liefs Marian
BeantwoordenVerwijderenIk bid met je mee! Ik bid voor nog een hele lange en fijne tijd hier op deze aardbol, samen met de mensen die je liefhebt en ik bid dat je overspoeld mag worden met vertrouwen, innerlijke rust en vrede, liefde voor jezelf en het leven wat je leeft en moed om je angsten de baas te zijn.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Maartje & Leon
Lieve Marion,
BeantwoordenVerwijderenIk, en met mij vele andere Parellooprunners, zijn met onze gedachten vaak bij jou. Wij zijn ontzettend trots op jou en op de manier waarop jij met je ziekte omgaat. Wij wensen je heel veel sterkte en de rust waar je nu zo´n behoefte aan hebt. Heel veel liefs van ons allemaal. Antoinette