Rob is vorige week 3 dagen met zijn jongens gaan skiën in Flachau, ze hebben genoten! Heerlijk een paar dagen er tussen uit, geen zieke vrouw, prachtig weer, lekker gegeten en gedronken en vader-zoon tijd gehad.
En ik heb van deze gelegenheid gebruik gemaakt om 3 dagen in Valkenburg bij mijn Cursus in Wonderen groep de verdieping in te gaan. Je kunt te allen tijde ben hen instappen als je behoefte hebt aan een verdieping of ergens tegen aan loopt waar je graag over wil sparren. En om het feest compleet te maken zijn we met zijn 3en geweest. Benigna en Carola gingen ook. Ik heb 3 dagen genoten, genoten van de stilte, genoten van een nog grotere overgave aan God en Jezus, genoten van de 1 op 1 gesprekken, genoten van het heerlijke vegetarische voedsel, genoten van de liefde die er stroomt tussen alle mensen, genoten van de dienst op zondagochtend enz. En dit ondanks dat ik veel pijn heb gehad, de pijn neemt de laatste week flink toe.
Ik heb afgelopen week 2x contact gehad met de pijnpoli en mijn pijnmedicatie is weer verzwaard. Met het resultaat dat ik de afgelopen dagen 24/7 heb liggen slapen.
Gisterochtend zijn we wel op en neer naar Maastricht geweest want ik moest bloed laten prikken voor mijn afspraak bij Kruitwagen volgende week. Rob heef me in een rolstoel rond geracet HING HIHIHING HIHIHIHIHING, ik was niet in staat om te lopen. De pijn straalt op dit moment vanuit de tumor mijn buik, heup en linkerbeen in. Ik heb hier nu een nieuwe soort medicatie voor gekregen een zogenaamde doorbraakmedicatie, ik heb het idee dat dit wel iets doet, geloof dat de pijn terug aan het lopen is nu.
Ik raak wel erg verward van de pijnklachten en het vele slapen wat ik doe. Ik lig het liefste beneden in de woonkamer maar de hele dag op de bank of in mijn gele stoel is ook niet fijn voor mijn lichaam. Maar om nu de hele dag in bed te gaan liggen vind ik ook al weer zo iets, voelt als een drempel voor me. Ik heb het voorzichtig met Rob er over gehad om misschien toch een bedje in de woonkamer te gaan zetten voor overdag maar ik vind het een STAP! Iedere keer weer een stap verder, waar gaat het naar toe, we weten het niet, hoe lang mag ik er nog zijn, vragen, vragen, vragen.
En ondanks alles blijf ik innerlijk rustig, erop vertrouwende dat mijn pad mijn pad is met alles wat het met zich meebrengt.
Hoi Marion,
BeantwoordenVerwijderenIk denk veel aan jou, aan jouw ongelooflijke kracht en aan de rust die je vindt. Ik wens je heel veel sterkte toe!
Groetjes,
Diana van Lieshout
(vertrouwenswerk Limburg)
lieverd,
BeantwoordenVerwijderenNu wil ik je heel graag nog even in mijn armen nemen, je vasthouden, bij je zijn. En we weten allebei dat het nu niet kan, en voor de komende zes weken niet. En daarna...................................... kom ik je heel gauw in mijn armen nemen, je vasthouden. En nu kan ik niet anders schrijven dan 'wat unne Zeik en Zeik mit een hoofletter ;-)
Lizzi ik hou van jou en heel graag tot over 6 weken!!!!
dikke knuffel Ira