30 november 2010: zo ben je gezond, zo ben je ernstig ziek!

Afgelopen dinsdag, 30 november 2010, ben ik opgenomen in het ziekenhuis voor een operatie. Na maanden hevige pijnen in onderrug en onderbuik werd de diagnose vleesbomen (zeg maar vleesbos :-)) in baarmoeder en eierstokken geconstateerd. De baarmoeder en eierstokken zouden verwijderd worden en na een revalidatie van 6 weken zou ik mijn leven weer als vanouds kunnen oppakken. 

Het werd een ander verhaal!!!
Terwijl ik 's-middags in mijn ziekenhuisbedje bij lag te komen van de operatie en narcose kwam dr. Haest verslag doen van de operatie. Toen mijn buik open lag kwam hij er, tot ook zijn eigen grote schrik, achter dat er geen sprake was van het verwachte vleesbos. Hij trof endometriose aan, en in deze endometriose kwaadaardige cellen die aan een deel van de buikwand en darm verkleefd zaten. Baarmoeder en eierstokken zijn verwijderd, een groot gedeelte van het vetschort en de cellen op de darmen voor zo ver als het mogelijk was. Helaas had hij niet alles weg kunnen halen, op de buikwand en de darmen waren nog een paar puntjes blijven zitten. Had hij deze ook weggehaald dan had hij mijn darmen geperforeerd, wat natuurlijk niet de bedoeling was. Voor deze puntjes was een nabehandeling nodig. Hij wist nog niet hoe die er uit zou gaan zien, waarschijnlijk chemo-therapie misschien nog in combinatie met bestralen.

Ik wist niet wat ik hoorde, het nieuws bereikte me helemaal niet. Mijn man Rob was net 5 minuten geleden vertrokken. Ik heb dr. Haest gevraagd of hij over 20 minuutjes nog eens terug wou komen zodat ik Rob kon bellen of hij rechtsomkeer wilde maken en dit was prima. Rob gebeld, dhr. Haest weer terug en het verhaal nog een keer verteld.
We bleven verbijsterd achter, dit ging niet over mij, dit was niet het plan en al helemaal niet de bedoeling. Hier klopte helemaal niets van! Lizzi die kanker zou hebben, onmogelijk!!!!!
Rob begon te huilen. Een vriendin die in het ziekenhuis in Sittard werkt stak haar hoofd om de deur om te kijken hoe het met me was en viel er vol in. Twee huilende mensen aan mijn bed! Ik geloof dat ik ze als een botsauto aan heb zitten kijken, ik begreep er helemaal niets van, wat was er aan de hand? Was er iemand anders ziek?

De dagen erna kwam alles op gang. Familie en vrienden zijn me komen bezoeken in het ziekenhuis, ik ben overladen door kaarten, telefoontjes, sms-en, aandacht, liefde en warmte.
Ik vat het nog steeds niet helemaal. Ik probeer in het NU te leven en dat lukt redelijk. Alleen de vrijdagnacht, de laatste nacht in het ziekenhuis ging mijn mind met me op de loop en kwam ik in gedachten in allerlei doemscenario's terecht. Gelukkig was er op dat moment een hele lieve nachtzuster die me bij heeft gestaan.


Sinds zaterdagmiddag 16:30 ben ik thuis. Heel fijn!!!! Ik heb nog flink last van mijn operatiewond en kom dus niet verder dan rusten, lezen, computeren en me laten bedienen door Rob. Heb er last van dat hij constant voor me moet lopen maar hij neemt zijn rol met liefde. Ik ben zoooooo blij dat ik dit proces samen met hem ga doorlopen. Hij heeft al gezegd dat hij alles samen met me gaat doen en mij er door heen gaat sleuren!!!
De volgende stappen:
Dinsdagavond zitten de geleerden bij elkaar. Gynaecologen en oncologen uit diverse ziekenhuizen in Limburg. Zij gaan mijn casus bespreken en een behandeling voorstellen. 
Donderdag moet ik terug naar het ziekenhuis. Er wordt dan nog een CT scan gemaakt van mijn darmen om uit te sluiten dat in de binnenkant van mijn darmen ook nog iets verstopt zit. 's-Middags gaan de nietjes uit mijn verticale buikwond (een flinke joekel trouwens, ziet er uit alsof ik regelrecht uit een horrorfilm ben weggelopen, haha). Uiteindelijk zal het nog een wel een week of 2 gaan duren voordat alles weefsels onderzocht zijn en er duidelijk wordt welke behandeling gaat volgen. Ik ben in ieder geval al weer een stuk geruster als donderdag blijkt dat mijn darmen verder schoon zijn. 

Dr. Haest heeft aangegeven dat we er in een zeer vroeg stadium bij zijn, dat het om een niet agressieve vorm van kanker gaat en dat het goed behandelbaar is. Daar vertrouw ik op! Het zullen zware maanden worden maar Lizzi laat zich niet klein krijgen!!!!!!!!!!!