Lang niets op blog geschreven. Is een goed teken :-)

Ik zag zojuist dat ik al sinds vorige week woensdag niet meer op mijn blog heb geschreven. Meestal betekent dit dat ik er niet goed aan ben, maar deze keer betekent het dat ik er erg goed aan ben. Ben zo lekker bezig geweest dat ik geen tijd heb genomen om te schrijven.

Daarom nu enkele highlights:
Heb lekker gezwommen en mijn intake gehad bij Fysio Stofberg. Ik word begeleid door een oncologisch fysiotherapeute, Kirsten. Een leuk mens waar ik een goede klik mee heb. Deze week ga ik 3x terug, krijg ik nog een krachtmeting en ga ik beginnen met mijn sportplan op maat.
We zijn met vrienden in het kader van de week van het restaurant wezen eten bij Pirandello in Landgraaf. Erg gezellig en erg lekker.
Vrijdagochtend heb ik de patio opgeruimd. Omdat ik rond oktober vorig jaar al erg veel pijn had in buik en rug zijn alle bloemen op de patio blijven staan. Ik liep me daar al maanden aan te storen en vrijdag heb ik alles in etappes opgeruimd. Eerst de verdorde bloemen uit de bakken, 15 minuten rust. Daarna de potgrond half uit de bakken, 15 minuten rust. Daarna de patio helemaal schoon gebezemd. Daarna moe maar voldaan op het bankje. Heel blij dat ik weer de energie en de kracht heb om dit soort dingen aan te pakken. En alles staat nu klaar om weer gevuld te worden met nieuwe bloemen, heerlijk!
Zaterdag met een vriendin naar de St. Joep markt in Sittard. Stralend weer, heerlijk paar uurtjes geslenterd.
Gisteren gewandeld op de hei. Half uur heen, drankje op terras, half uur terug. Rik (oudste zoon Rob) en zijn vriendin Mijke zijn gezellig meegegaan. Ook dit ging goed. Alleen bergop is killing. Dit moet ik echt stapje voor stapje doen en dan ben ik net een hijgend hert.
Kortom, Lizzi is goed bezig. Zo lang ik mijn rustmomenten tussendoor inbouw op het bankje gaat het prima. Ben wel 'a-svonds erg moe en lig dan vaak te slapen op de bank of vroeg in bed.
En het is niet allemaal horia gloria, ik heb nog wel mijn restklachten na de chemo. Pijnsteken in milt en lever, mijn hart voelen kloppen in mijn slapen, nog steeds last van mijn blaas (als ik 's-nachts wakker word omdat ik moet plassen moet ik ook gelijk gaan anders loopt het er gewoon uit en is mijn broek nat. Is al 2x gebeurd). Ik ga deze week bij de gynaecoloog bespreken dat ik wil dat ze de stent die nog steeds in mijn urineleider zit er uit halen, volgens mij heb ik daar de blaasklachten van. Daarnaast heb ik donderdag een enorme huilbui gehad. Ik was naar de bieb geweest om nieuwe voorraad boeken te halen en had een boek van een Belgische mevrouw meegenomen die schrijft over haar kanker en chemo. In het voorwoord, geschreven door een arts, stonden de volgende zinnen: "Artsen kennen de nevenwerkingen van chemo, althans theoretisch. Ik dacht dat het met die nevenwerkingen uiteindelijk wel meeviel, dat we over het nodige arsenaal beschikken om het allemaal 'draaglijk' te maken. Na het lezen van dit boek denk ik daar anders over. Chemotherapie overstijgt soms het verdraagljke en het vergt bijzonder veel wilskracht, levenslust en moed om steeds opnieuw terug te vechten. Elke arts die met kankerpatienten werkt, zou dit boek moeten lezen om een beter idee te hebben van wat de patient te verwerken heeft". Deze regels kwamen vol bij mij binnen. Wat het mij vooral bracht was herkenning en erkenning. En het bracht me vol in mijn pijn en verdriet. Af en toe heb ik zo van die momenten, dat ik me ten volste realiseer en voel in welke situatie ik terecht ben gekomen en hoe zwaar de chemo's zijn. Als ik me na een kleine week doffe ellende weer helemaal goed voel ben ik dat ook weer zo vergeten en ben ik weer positief, blij en happy. Maar de vrijdag na de chemo (zwaarste dag) huil ik en ben ik boos en kribbig.

Deze week ook nog een goede week, het kan niet op :-) En dan ook nog zo veel zon. Ik ben vaak ook zo ontzettend dankbaar dat ik ondanks alle narigheid er ook zo van kan genieten als ik me weer goed voel en dan zo kan bijtanken om me weer voor te bereiden op de volgende kuur.

O ja, en Rob heeft zich vorige week een nieuwe motor gekocht. We zijn een paar jaar geleden allebei gestopt met motorrijden omdat we eerst zelf een paar kleine ongelukjes hadden gehad en daarna, tijdens een motorweekend met een grote groep, een van onze mede motorrijders dodelijk is verongelukt. De laatste maanden liet Rob vaak vallen dat hij het motorrijden toch heel erg mist en heel graag weer een motor zou willen kopen. Ik heb me met hand en tand verzet, "ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet". Ik vind het doodeng! Maar 2 weken geleden kwam het punt dat ik mezelf niet meer in de spiegel aan kon kijken. Rob en ik hebben namelijk de overtuiging dat je in een relatie je partner nooit mag verbieden om iets te doen en dat je elkaar (op vreemdgaan na :-)) alle ruimte moet geven om te kunnen doen waar je gelukkig van wordt. En dat was ik niet aan het doen!!!! Dus ik heb hem dit verteld en gezegd dat, ondanks dat ik het doodeng vind, ik hem niet meer in de weg wil staan. Binnen een week heeft hij zijn nieuwe motor gevonden en hij is helemaal blij (en ik daardoor ook wel weer, haha).