Je hoort en leest heel vaak dat mensen die iets heftigs meemaken hun vrienden echt leren kennen. Dat er mensen blijven en mensen afvallen. Als ik naar mijn eigen proces kijk en de mensen om me heen kan ik eigenlijk alleen maar stellen dat ik niemand ben kwijtgeraakt omdat ze er niet mee om kunnen gaan. Dat zegt natuurlijk ook heel veel over de mensen die in mijn leven zijn!!!!!!! Een aantal van mijn vriendschappen zijn door mijn ziekte alleen nog dieper en mooier geworden. Natuurlijk gaat iedereen er anders mee om, de een vindt het gemakkelijk en de ander heeft er toch meer moeite mee. Ik heb wel van veel mensen teruggekregen dat het feit dat ik zo open en gemakkelijk praat over mijn proces, en er zelf geen groot drama van maak, het voor hun ook gemakkelijker maakt. En er zijn echt wel mensen die vanuit onmacht of onzekerheid niet de meest tactische uitspraken hebben gedaan maar ik ben altijd in staat geweest om de goede intentie er achter te zien en me er niet aan te storen.
Wat mij echter wel heel erg bevreemd is dat ik mensen tussen mijn volgers zie staan of via via hoor dat ze mijn blog volgen terwijl ze in het hele proces geen enkel gebaar naar mij hebben gemaakt, geen mailtje, smsje, kaartje, helemaal niets. Ondanks dat ik daar wel moeite mee heb, heb ik me wel afgevraagd hoe dit zou kunnen. Ik kom dan tot de aanname dat deze mensen misschien zouden kunnen denken:
ik ken Marion amper, ik durf niet goed te reageren
of ik ken Marion helemaal niet, ik durf niet goed te reageren
of ik weet niet goed hoe ik moet reageren
enz.
Ik wil iedereen uitnodigen om gewoon je hart te volgen en wel iets te laten horen al is het maar een mailtje met ik volg je blog, sterkte. Voor mij is de constatering dat je mijn blog volgt en (nog) niets hebt laten horen vreemder dan wel iets te horen, wat, of hoe klein dat dan ook is. En ik heb mijn blog zo gemaakt dat je hem niet vindt door te googelen of zo. Je komt alleen in het bezit van mijn blog door het doorgeven door iemand die mij kent. Dus enige link naar mij zal er altijd wel zijn, toch?
Tot zover deze overpeinzing :-)
Lieve Marion, Ik volg je al via mijn dochter vanaf het begin. Ik denk dat ik het te opdringerig vond om je te mailen, maar nu je aangeeft dat je wel wil weten wie er achter je anonieme volgers zitten,maak ik me dan ook bekend.Ik wil je zeggen dat ik je een kanjer vind,en heel veel respect heb voor de manier waarop jij alles op een positieve manier probeert te benaderen. Al zeg je dan wel eens wat stoute woorden, je weet dat je dat volgens mijn opvoedmethode een kwartier lang mag doen!Vertrouw op je lijf, wèèt dat je de laatste chemo weer nèt zo hard moet knokken, maar probeer vooruit te kijken! Ik wens je veel liefs en ook al ken je me niet persoonlijk,weet dat ik aan je denk en in gedachten met je meevecht.Tot mails, Annie Jongboom.
BeantwoordenVerwijderenBeste Marion,
BeantwoordenVerwijderenIk volg je vanaf het begin. Ik ben begaan met jou en met Rob, maar krijg zelf ook positieve energie van jouw verhalen. Ik ben heel blij voor je dat de chemo zo goed aanslaat. Dik compliment dat je jezelf fysiek zo goed op de been houdt. Zoals je weet fiets ik over een kleine maand 6x de Alpe d'Huez op voor de kankerbestrijding. Volg jij dat een beetje? Ik denk dat mensen als jij een geweldige inspratiebrion vormen voor de stichting Alpe d'HuZes. In ieder geval voor mij.
Veel sterkte de komende tijd, op de eerste plaats natuurlijk omdat je het een hele week zonder je mannie moet stellen!
Pim, collega van Rob
Dag krachtigerd!
BeantwoordenVerwijderenHeel knap dat je ook deze overpijnzing in je blog zet en deelt met al die 'onzichtbare' volgers!
En ik, ik heb je lief!
Ira
Hallo Marion,
BeantwoordenVerwijderenTot vandaag was ik echt een onzichtbare volger.. heb me net pas aangemeld na het lezen van deze overpeinzing..
Ik lees hier regelmatig hoe het met je gaat en leef met je mee. Ik hoorde je verhaal via René Reimersdal en hij stuurde me ook een keer de link.
Vreemd he.. ik ken je niet.. en toch raakt je verhaal me steeds weer.. zit hier regelmatig in tranen te lezen.
Ik sta versteld van je kracht. Klinkt misschien raar maar je verhalen inspireren me.
Ik heb vaker getwijfeld om te reageren maar heb het nooit gedaan omdat ik dacht dat je het misschien vreemd zou vinden omdat we elkaar nooit ontmoet hebben.
Maar je mag weten.. ik leef met je mee en wens je alle goeds.
En ik wens je heel veel sterkte in de laatste chemo!
Liefs,
Helma